Piłkarze, którzy są już dawno na piłkarskiej emeryturze, jednak wciąż często są wspominani przez piłkarskich fanów. Ówczesne piłkarskie gwiazdy, które swoje najlepsze chwile przeżywały w latach 90. ubiegłego wieku. Czy widziałeś któregokolwiek z nich w akcji? Zobacz, jacy byli najlepsi piłkarze lat 90. Miejsca ustawione w kolejności losowej.
11. Cafu
Naszą listę otwiera brazylijski piłkarz występujący na pozycji prawego obrońcy. Rekordzista kraju pod względem występów w reprezentacji narodowej, czterokrotny uczestnik mistrzostw świata. Cafu zawodową karierę rozpoczynał w 1988 roku w São Paulo FC.
W letnim okienku transferowym w 2003 roku „Il Pendolino” odrzucił ofertę japońskiego Yokohama F. Marinos i podpisał kontrakt z A.C. Milan. W defensywie „Rossonerich” Cafu grał z takimi zawodnikami jak Paolo Maldini, Alessandro Costacurta i Alessandro Nesta. Już w debiutanckim sezonie w ekipie z San Siro razem z zespołem zwyciężył w rozgrywkach Serie A, sięgnął także po Superpuchar Włoch oraz Superpuchar Europy. W marcu 2004 roku rodak Cafu – Pelé umieścił zawodnika Milanu na liście 125 najlepszych żyjących jeszcze piłkarzy na świecie. W 2005 roku wychowanek São Paulo po raz pierwszy zagrał w finale Ligi Mistrzów, jednak „Rossoneri” przegrali w nim ostatecznie po rzutach karnych z Liverpoolem w jednym z najbardziej szalonych finałów w historii. W sezonie 2006/2007 Cafu razem z drużyną zdobył trzy puchary. Zwyciężył w rozgrywkach Champions League, pokonując Liverpool, następnie sięgnął po Superpucharu Europy i Klubowe Mistrzostwo Świata. W maju 2007 roku Brazylijczyk przedłużył kontrakt z Milanem do czerwca 2008 roku. 16 maja poinformowano, że po zakończeniu ligowych rozgrywek Cafu wspólnie z Serginho zakończy swoją karierę.
10. Peter Schmeichel
Jedynym bramkarzem w naszym zestawieniu jest wielokrotny reprezentant Danii w piłce nożnej (także kapitan reprezentacji). Ojcem Schmeichela jest Polak, a matka Dunką. Drugie imię nadano piłkarzowi dla uczczenia pamięci pradziadka.
Znany jest z wieloletniej gry w angielskim klubie Manchester United, do którego trafił w 1991 roku za kwotę ok. 500 tysięcy funtów. Ma na swoim koncie pięć mistrzostw Anglii oraz zwycięstwo w finale Ligi Mistrzów z Bayernem Monachium po dwóch bramkach strzelonych w samej końcówce spotkania.
Wraz z zespołem narodowym zdobył mistrzostwo Europy w 1992 (ekipa Danii awansowała do turnieju finałowego w awaryjnym trybie, po wykluczeniu Jugosławii). Brał także udział w mistrzostwach świata we Francji w 1998, które Dania zakończyła na ćwierćfinale po porażce z obrońcą tytułu Brazylią. Wystąpił łącznie w 129 meczach reprezentacji, strzelając 1 bramkę – z rzutu karnego w meczu towarzyskim z Belgią 3 czerwca 2000 roku (2:2). W 30 spotkaniach był kapitanem drużyny.
9. Roberto Baggio
Jednym z najlepszych piłkarzy grających w latach 90. był włoski piłkarz grający na pozycji napastnika. Wicemistrz świata 1994 i brązowy medalista mistrzostw świata 1990. Znany ze swoich precyzyjnych rzutów wolnych, licznych dryblingów, dynamicznej gry i świetnej kontrolującej piłki. W 1993 został uznany za piłkarza roku FIFA i zdobył Złotą Piłkę dla najlepszego gracza Europy. Był trzykrotnym wicekrólem strzelców włoskiej Serie A. W lutym 2005, już po zakończeniu profesjonalnej kariery piłkarskiej zagrał w meczu charytatywnym na rzecz ofiar tsunami w Azji na Camp Nou. W marcu 2004 znalazł się na liście „FIFA 100” Pelégo. Jest najbardziej kojarzony z grą w barwach Juventusu i Fiorentiny.
8. Jay-Jay Okocha
Nigeryjski piłkarz grający na pozycji pomocnika. Z reprezentacją Nigerii brał udział w Mistrzostwach Świata 1994, 1998 i 2002 oraz zdobył z nią Puchar Narodów Afryki w 1994 roku i złoto olimpijskie na Igrzyskach w 1996 roku. W 2008 roku zakończył karierę w angielskim Hull City.
Wcześniej występował w Qatar SC, Bolton Wanderers, Paris Saint Germain, Fenerbahçe SK i Eintrachcie Frankfurt. Okocha nazywany jest często Afrykańskim Maradoną. Znany był z efektownego i żywiołowego stylu gry. 9 lutego 2006 po meczu o trzecie miejsce w Pucharze Narodów Afryki 2006 (Nigeria wygrała 1:0 z Senegalem) Okocha zakończył swoją bogatą reprezentacyjną karierę.
7. Gabriel Batistuta
Dwukrotny mistrz Ameryki Południowej (1991, 1993), dwukrotny król strzelców tych zawodów (1991, 1995), zwycięzca Pucharu Konfederacji i król strzelców tego turnieju (1992), trzykrotny uczestnik mistrzostw świata, w których rozegrał 12 meczów i zdobył 10 goli, gracz roku w Argentynie (1998), członek FIFA 100. Od marca 1998 roku do czerwca 2016 roku był najlepszym strzelcem w historii reprezentacji Argentyny. Mistrz Argentyny (1990), mistrz Włoch (2001), zdobywca pucharu Włoch (1996) i Superpucharu Włoch (1996, 2001). Król strzelców Serie A (1995), w 1999 wybrany najlepszym zagranicznym zawodnikiem tych rozgrywek. W drugiej połowie lat 90. XX wieku i w 2000 roku pięciokrotnie klasyfikowany w pierwszej dziesiątce konkursu na Piłkarza Roku FIFA, w tym w 1999 na trzecim miejscu. Legenda Fiorentiny.
6. Michael Laudrup
Drugim duńskim piłkarzem na tej liście jest Michael Laudrup. Na przełomie lat 80. i 90. grał w najlepszych klubach Europy, z którymi zdobył wszystkie najważniejsze piłkarskie trofea. W reprezentacji Danii rozegrał 104 mecze i strzelił 37 goli.
W 1989 roku został zawodnikiem Barcelony, prowadzonej wówczas przez jedną z największych legend piłki nożnej, Johana Cruyffa. Laudrup i inni piłkarze m.in. Christo Stoiczkow oraz Ronald Koemana był liderem zespołu, który zdobył tytuł mistrza Hiszpanii cztery razy z rzędu. Kiedy w 1994 roku stracił miejsce w podstawowej jedenastce i nie wystąpił w przegranym 0:4 finale Ligi Mistrzów z A.C. Milan przeniósł się do największego rywala drużyny Blaugrany, Realu Madryt. W sezonie 1994–95 Real zdobył mistrzostwo kraju, przełamując tym samym długoletnie rządy Barcelony w La Lidze. Po nieudanych mistrzostwach Europy w 1996 roku 32-letni Laudrup przyjął ofertę japońskiego Vissel Kobe, z którego rok później ściągnął go jego rodak Morten Olsen, obejmujący właśnie stanowisko pierwszego trenera Ajaksu Amsterdam. W zespole ze stolicy Holandii Laudrup po zdobyciu mistrzostwa tego kraju w 1998 roku zakończył piłkarską karierę.
5. Christo Stoiczkow
Bułgarski piłkarz związany z m.in. CSKA Sofia, FC Barcelona i Parma F.C., laureat Złotej Piłki 1994, z reprezentacją Bułgarii zajął czwarte miejsce na mundialu 1994 i został współkrólem strzelców turnieju. Powszechnie uważany za najlepszego piłkarza w historii bułgarskiej piłki nożnej.
4 maja 1990 podpisał pięcioletnią umowę z FC Barcelona, a kwota odstępnego za zawodnika, któremu skończył się kontrakt wynosiła 4,5 mln dolarów. W sezonie 1991/92 zdobył 17 bramek w 32 spotkaniach w lidze, a Barça obroniła mistrzowski tytuł oraz zdobyła krajowy Superpuchar. 20 maja 1992 na Wembley, w meczu z Sampdorią Barça wygrała finał Pucharu Europy. Napastnik wykupił prawa do transmisji tego spotkania bułgarskiej telewizji, aby jego rodacy mogli obejrzeć to spotkanie w ogólnodostępnym kanale.
4. Lothar Matthäus
Niemiecki pomocnik, występujący także na pozycji środkowego obrońcy. Uważany jest za jednego z najlepszych pomocników w historii piłki nożnej. Jako piłkarz dwa razy wystąpił w finale mistrzostw świata (1986 i 1990), a ogólnie na tej imprezie – jako jeden z trzech zawodników w historii (obok Antonia Carbajala i Rafaela Márqueza) – zagrał aż pięć razy (1982, 1986, 1990, 1994 i 1998). Łącznie w mistrzostwach świata zaliczył dwadzieścia pięć spotkań, co jest najlepszym wynikiem w historii. Ponadto jest współrekordzistą pod względem liczby występów w mistrzostwach Europy (cztery turnieje) oraz samodzielnym liderem pod względem meczów w barwach reprezentacji narodowej (150).
3. Ronald Koeman
Holenderski piłkarz, występujący na pozycji obrońcy oraz defensywnego pomocnika. W latach 1983–1994 reprezentant Holandii. Uczestnik Mistrzostw Świata 1990 i 1994, a także Mistrzostw Europy 1988 i 1992, Mistrz Europy 1988. Ronald Koeman zdobył dwukrotnie Puchar Mistrzów, Superpuchar Europy, czterokrotnie Mistrzostwo Hiszpanii, czterokrotnie Mistrzostwo Holandii, Puchar Króla, trzykrotnie Puchar Holandii oraz trzykrotnie Superpuchar Hiszpanii.
2. Laurent Blanc
Francuski piłkarz, występujący na pozycji obrońcy, mistrz świata 1998 i mistrz Europy 2000, zdobywca pierwszego złotego gola w historii finałów Mistrzostw Świata. Swoją karierę klubową Laurent Blanc rozpoczynał w 1983 roku w zespole Montpellier HSC, w którym występował do 1991 roku. Wraz z klubem z Montpellier zdobył mistrzostwo francuskiej Ligue 2 w 1987 roku i Puchar Francji w 1990 roku. W następnych latach nie mógł dłużej zagrzać miejsca w żadnym z klubów. Najbardziej kojarzony jest jednak z grą w Manchesterze United.
1. Alan Shearer
Nasze zestawienie zamyka jeden z najlepszych, jeśli nie najlepszy, napastnik Premier League. Anglik, który występował na pozycji napastnika. Reprezentant Anglii w latach 1992–2000. W czasie kariery reprezentował barwy Southampton, Blackburn Rovers i Newcastle United. Trzykrotnie zostawał królem strzelców Premier League w sezonach: 1994/1995, 1995/1996 oraz 1996/1997, ogólnie zdobył 283 bramki w 559 występach.
Po przeprowadzce z Southampton doznał kontuzji więzadła krzyżowego w grudniu 1992, przez co nie mógł grać przez pół sezonu. Sezon zakończył strzelając 16 goli w 21 spotkaniach. W sezonie 1993-94 razem z drużyną zdobył wicemistrzostwo Anglii, w 40 meczach strzelił 31 bramek. Następny rok przyniósł Shearerowi koronę króla strzelców Premier League z 34 bramkami na koncie, co jest nadal rekordem ilości goli, jednak sezon Premier League miał wtedy 42 mecze, a nie tak jak teraz 38. Otrzymał również nagrodę najlepszego zawodnika roku w Anglii przyznawaną przez graczy. Blackburn zdobyło wtedy mistrzostwo kraju. W sezonie 1995/96 również sięgnął po koronę króla strzelców tym razem strzelając 31 bramek, lecz drużynie nie udało się powtórzyć sukcesu sprzed roku.
Źródło informacji: Wikipedia
